Poradnia

W odpowiedzi podajemy wzór odmiany nazwiska Sprycha, które odmienia się jak wyraz pospolity kobieta. W celowniku i miejscowniku liczby pojedynczej dochodzi dodatkowo do wymiany głosek ch w sz.
Odmiana w liczbie pojedynczej:
mianownik Sprycha
dopełniacz Sprychy
celownik Sprysze
biernik Sprychę
narzędnik Sprychą
miejscownik Sprysze
Pełny wzór odmiany - w liczbie pojedynczej i mnogiej - można też znaleźć w Słowniku gramatycznym języka polskiego, dostępnym online (http://sgjp.pl/leksemy/#1084279/Sprycha).

Nazwisko Wowianka (zarówno używane przez mężczyznę, jak i kobietę) odmienia się następująco:
liczba pojedyncza
M. (Jan, Ewa) Wowianka
D. (Jana, Ewy) Wowianki
C. (Janowi, Ewie) Wowiance
B. (Jana, Ewę) Wowiankę
N. (Janem, Ewą) Wowianką
Msc. (o Janie, Ewie) Wowiance
liczba mnoga
M. (Jan i Ewa) Wowiankowie
D. (Jana i Ewę) Wowianków
C. (Janowie i Ewie) Wowiankom
B. (Jana i Ewę) Wowianków
N. (Janem i Ewą) Wowiankami
Msc. (o Janie i Ewie) Wowiankach
Tak więc na ślub zaprosimy Państwa Wowianków.

W obydwu podanych połączeniach rzeczownik tort występuje w dopełniacza. Zgodnie z wzorem odmiany forma dopełniacza to tortu. Poprawnym wyrażeniem jest zatem "kawałek tortu", połączenie "kawałek torta" nie jest poprawne i lepiej go unikać. Podobnie jest z drugim połączeniem - wzorcowy charakter ma zwrot "spróbuj tortu".

Pod względem ortograficznym i ortoepicznym formy siebię, ciebię i mnię są niepoprawne, niezgodne z współczesnymi normami języka polskiego. Normy te (jako wzory poprawnej odmiany zaimków) podawane są w słownikach poprawnościowych, słownikach języka polskiego, zasadach wymowy polskiej, a także w naukowych opracowaniach normatywnych. Wydaje się, że doszło tu do pomylenia form zaimków z ich krótszymi odpowiednikami: cię, się, ewentualnie mię.
Formy siebię, ciebię i mnię są niepoprawne i niezgodne nie tylko z normą wzorcową, ale także użytkową języka polskiego. Od dawna jedyne poprawne formy biernika wymienionych zaimków mają postać: siebie, ciebie, mnie. Podaje je Stanisław Szober w Słowniku poprawnej polszczyzny z 1948 roku. Dołączamy link do wersji elektronicznej: https://rcin.org.pl/dlibra/publication/33626/edition/36190/content
Wystarczy odszukać hasła: JA, TY, SIEBIE i zapoznać się z informacją na temat normy językowej w zakresie ich odmiany i pisowni. Jedyne poprawne formy to: siebie, ciebie, mnie (mię). Oczywiście, tylko takie fomy notuje współczesny Wielki słownik poprawnej polszczyzny pod red. Andrzeja Markowskiego (wyd. 2007 r.).
Te same informacje znajdzie Pan w przedwojennym Słowniku ortoepicznym Stanisława Szobera (https://polona.pl/item/slownik-ortoepiczny-jak-mowic-i-pisac-po-polsku,ODU1MTU2MQ/474/#info:metadata) w hasłach: JA, TY, SIEBIE.
Można też sięgnąć także do Gramatyki języka polskiego Onufrego Kopczyńskiego z 1817 r. lub do wcześniejszych prac tego autora. Podajemy link do wersji elektronicznej: https://jbc.bj.uj.edu.pl/dlibra/doccontent?id=253423
Na stronach 79-80 widnieje informacja o odmianie zaimków, między innymi o formach: siebie, ciebie, mnie, które są poprawne fonetycznie i ortograficznie.
Żadna z uchwał ortograficznych nie zmieniała postaci omawianych zaimków.

Zacznijmy od tego, że podane imię i nazwisko jest zapisane w transkrypcji angielskiej. W tekstach polskich natomiast przyjmuje się inne zasady transkrypcji, uwzględniające specyfikę fonetyczną i fleksyjną języka oryginału. Taki zapis (transkrypcja angielska) powoduje pewien problem z zapisem form fleksyjnych w odmianie. Generalnie w odmianie nazwisk słowiańskich obowiązuje spolszczenie końcówek, co może budzić kontrowersje przy zapisie angielskim.
Po tym wyjaśnieniu podajemy odmianę. Imię Sergiy: dopełniacz Sergiya, celownik Sergiyowi, biernik Sergiya, narzędnik Sergiyem, miejscownik o Sergiyu. Z kolei nazwisko Lysyy odmieniać się będzie według wzoru rzeczownikowego odmiany nazwisk polskich (jak np. nazwisko Bugaj): dopełniacz Lysyya, celownik Lysyyowi, biernik Lysyya, narzędnik Lysyyem, miejscownik Lysyyu. Trzeba mieć jednak na uwadze, że ten zapis form odmienionych jest swego rodzaju hybrydą i może budzić wątpliwości w odbiorze.

Obydwa człony nazwy Jedlnia-Letnisko odmieniają się, wobec czego nie można mówić o odstępstwie od reguły i nieodmienności drugiego członu. Podana nazwa miejscowa ma postać zestawienia, jego części odmieniają się tak jak pojedyncze wyrazy: Jedlnia oraz Letnisko. Zasady odmiany nazw miejscowych podaje między innymi Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN (red. Andrzej Markowski). Sposób odmiany nazw miejscowych poświadczony jest również w Urzędowym wykazie nazw miejscowości (http://ksng.gugik.gov.pl/pliki/urzedowy_wykaz_nazw_miejscowosci_2015.pdf), w którym widnieje forma dopełniacza: Jedlni-Letniska.
Trudno nam podać przyczynę rozbieżności, o których Pani pisze. Wszystko wskazuje na to, że są to warianty nazwy powstałe w lokalnym środowisku. Na marginesie można dodać, że nazwa miejscowa o podobnej budowie: Żarki-Letnisko jest bez problemu odmieniana przez lokalną społeczność, co znajduje odbicie na stronach internetowych związanych z tą miejscowością.

Wyraz mezoregion nie należy do słownictwa ogólnego, tak więc jego użycie w tekście niespecjalistycznym jest dyskusyjne. Trzeba bowiem postawić sobie pytanie, czy będzie przez odbiorcę, który nie ma wiedzy specjalistycznej z geografii fizycznej właściwie odebrane, czy będzie miało walor „objaśniający”, o którym Pan wspomina.
Aby odpowiedzieć na pytanie o poprawną budowę składniową, należałoby więc w pierwszej kolejności precyzyjnie określić znaczenie słowa mezoregion, jego typowy zakres użycia, połączenia z innymi wyrazami, które wskazują na składnię tego typu połączeń (pozwalają ją ustalić). Nie mamy wiedzy specjalistycznej, niemniej wydaje się, że mezoregion należy do grupy określeń typu megaregion, makroregion, region. A zatem można użyć konstrukcji: „Kielce leżą w mezoregionie Gór Świętokrzyskich", „Kielce leżą w obrębie mezoregionu Gór Świętokrzyskich". Konstrukcja „Kielce leżą w mezoregionie Górach Świętokrzyskich" nie jest gramatycznie poprawna.