Poradnia

Występujące w zdaniu CO2 traktujemy jako skrót. Związki składniowe tworzone przez skróty (a nie skrótowce w rodzaju PKO) nie są dostosowywane do ich postaci fonetycznej (ceodwa) i ewentualnego wzoru odmiany skrótu. W przykładowym połączeniu: długa ul. Powstańców (ul. jest skrótem) – przymiotnik dostosowuje swoją formę gramatyczną do pełnego wyrazu, a nie do skrótu ul. Mówimy zatem długa ulica Powstańców, a nie długi ul Powstańców. Zasada używania skrótów jest następująca: zapisujemy skrót, ale odczytujemy cały wyraz lub połączenie wyrazowe. Związki składniowe są dostosowane do cech gramatycznych pełnej nazwy, którą oznacza skrót (ul. - ulica, r. żeński). Nazwa CO2 jest skrótem nazwy dwutlenek węgla, związki składniowe należy dostosować do rodzaju gramatycznego słowa dwutlenek, czyli użyć zapisu: naturalny CO2 lub powiedzieć: naturalny dwutlenek węgla.

Islandzkie imię Freyja będzie się odmieniało według wzoru żeńskiego rzeczowników.
Istotna dla ustalenia zapisu końcówki dopełniacza jest forma imienia Freyja (Freja), w której -ja (-yja) występuje po samogłosce (e). Należałoby zastosować analogiczną zasadę ortograficzną, jak przy rzeczownikach pospolitych: jeśli rzeczownik żeński zakończony jest na -ja występujące po samogłosce, to w dopełniaczu, celowniku, miejscowniku piszemy -i (zasada pisowni nr [21] 7.5., www.sjp.pwn.pl/zasady/Pisownia-ji-i-lub-ii;629325.html).
Zgodnie z tą zasadą zapiszemy więc Freyi, podobnie jak Maryi, alei, epopei, zgrai itp. Ten sam wzór odmiany mają nazwiska zakończone na -ja po samogłosce (np. na -eja), jak Bareja - w dopełniaczu Barei.

Jeśli istnieją formy żeńskie rzeczowników, zwłaszcza utrwalone, powinniśmy je stosować. Wielki słownik języka polskiego podaje, że w odniesieniu do kobiet używa się wyrazu księgowa, do mężczyzn - księgowy (www.wsjp.pl). A zatem na na pieczątce dla kobiety powinny znaleźć się zapisy: Księgowa i Główna Księgowa.

W wypadku tego rodzaju wątpliwości warto najpierw ustalić znaczenie składników tego połączenia w świetle słowników języka polskiego.
Wiedza to, jak podaje Wielki słownik języka polskiego, `wszystko to, czego ludzie się dowiadują, ucząc się lub poznając świat`(www.wsjp.pl) . Możliwe jest zatem dookreślenie rodzaju tej wiedzy, jej zakresu itp. Wspomniany słownik podaje przykładowe połączenia: wiedza ekspercka, encyklopedyczna, fachowa, specjalistyczna; ogólna, potoczna; tajemna; praktyczna, teoretyczna; informatyczna, lingwistyczna, matematyczna, prawnicza...
Z kolei przymiotnik merytoryczny Słownik języka polskiego PWN definiuje jako: 'dotyczący treści sprawy, a nie jej strony formalnej` (www.sjp.pwn.pl) . Jest to więc synonim słów: profesjonalny, fachowy, rzetelny. W przypadku słowa merytoryczny notowane są połączenia: merytoryczna/-y dyskusja, aspekt, błąd, poziom, wartość, zarzuty (www.wsjp.pl).
Połączenie „wiedza merytoryczna” nie jest wprawdzie wymieniane w słownikach, niemniej coraz częściej pojawia się w wypowiedziach medialnych, wykorzystywane jest środowiskowo, w tekstach ogłoszeń o pracy i innych. Wyrażenie to wskazuje na pewien zakres wiedzy, na jej specjalistyczny charakter - w przeciwieństwie np. do wiedzy ogólnej, potocznej, zdroworozsądkowej. Nie jest wprawdzie zbyt zręczne semantycznie i stylistycznie, ale komunikatywne i czytelne dla odbiorcy.

Obydwa zdania są poprawne, a konstrukcje pod względem semantycznym są równoważne. Przymiotnika „polski” można użyć w odniesieniu do sformułowania „największe miasto”. W tym wypadku wyraz polski oznacza 'znajdujący się na terenie Polski'. Przymiotnik ten może określać cechy etniczne, narodowe, kulturowe, społeczne, a także państwowe, w tym terytorialne. Z tego co nam wiadomo, to raczej trudno wskazać polskie miasto poza Polską. Oznaczałoby to, że w tym mieście mieszkają głównie Polacy i mówi się w nim po polsku.
Równie dobrze można użyć połączenia „największe czeskie miasto”. Jeśli wpiszemy w wyszukiwarkę Narodowego Korpusu Języka Polskiego połączenie „czeskie miasto”, to pojawią się wyniki wskazujące tylko na miasta w Czechach. Podobnie można posługiwać się wyrażeniem „historia polska”, tak jak w tytule dzieła Jędrzeja Kitowicza „Pamiętniki, czyli historia polska”.

W wypadku nazwy kościoła możliwe są obydwa sposoby pisowni, które Pan podaje, a także ich warianty. Prawidłowe będą zatem zapisy: kościół św. Andrzeja, kościół Świętego Andrzeja, kościół pod wezwaniem Świętego Andrzeja, kościół pw. Świętego Andrzeja. kościół pw. św. Andrzeja. Poprawne zapisy ujmują Zasady pisowni słownictwa religijnego wydane pod redakcją Renaty Przybylskiej i ks. Wiesława Przyczyny.
Nazwy pomników konstruuje się w następujący sposób: pomnik Józefa Piłsudskiego, pomnik Romualda Traugutta, pomnik Mickiewicza. Wydaje się, że wszyscy rozumiemy, że jeśli mamy do czynienia z pomnikiem Piłsudskiego, to oczywiście jest to rzeźba upamiętniająca tę osobę, co wynika z samej definicji wyrazu pomnik - 'rzeźba wzniesiona dla upamiętnienia jakiejś osoby' (wsjp.pl).

Wyraz larp pozostaje nadal w zasobach słownictwa nieoficjalnego, środowiskowego. Aby ustalić poprawną odmianę z jednej strony bierzemy pod uwagę jego przynależność do typu deklinacyjnego rzeczowników męskich nieżywotnych, a z drugiej zwyczaj jego odmiany w tekstach (uzus). Jako rzeczownik męski nieżywotny odmieniał się będzie: w liczbie poj. - (M) larp, (D) larpa, (C) larpowi, (B) larp/larpa, (N) larpem, (Msc) larpie; w liczbie mnogiej - (M) larpy, (D) larpów, (C) larpom, (B) larpy, (N) larpami, (Msc) larpach.
Końcówka -u mogłaby ona ewentualnie wystąpić w dopełniaczu liczby pojedynczej. Współcześnie obserwowana jest pewna rywalizacja końcówki -a oraz -u w nowych rzeczownikach, które włącza się w polskie typy odmiany. I tak np. wyraz blog miał pierwotnie w dopełniaczu końcówkę -a (bloga), która dziś wypierana jest przez -u (blogu). Forma bloga jest używana nadal, ale uzyskuje nacechowanie potoczne.
Jeśli chodzi o larp, to dopełniacz z końcówką -u (larpu) nie jest notowany w dostępnych nam tekstach (zob. Narodowy Korpus Języka Polskiego - nkjp.pl). Zatem należałoby przyjąć, że w uzusie utrwaliła się forma larpa. W bierniku możliwe są formy oboczne, z których jedna jest wzorcowa (larp), druga potoczna (larpa).