Poradnia

Nazwy mieszkańców miejscowości tworzy się w określony sposób, dodając odpowiedni przyrostek do tematu fleksyjnego nazwy miejscowości. W tym wypadku jest to temat Zabłoci- zakończony na głoskę ć (dobrze widoczny w dopełniaczu). Zgodnie z regułami słowotwórczymi nazwa mieszkańca (mieszkanki) powinna mieć postać zabłocianin (zabłocianka), w liczbie mnogiej są to zabłocianie.

Obowiązuje następująca zasada zapisu: pełne wyrazy wchodzące w skład określenia nazywającego ulicę piszemy wielką literą, jedynie przyimki i spójniki zapisujemy małą. Poprawna wersja pełnej nazwy to ul. Marszałka J. Piłsudskiego. Jeśli chodzi o wersję skróconą określenia marszałek, to zgodnie z ekspertyzą Zespołu Onomastycznego RJP zapis powinien mieć postać: ul. marsz. J. Piłsudskiego. Podajemy przywołaną ekspertyzę Zespołu:
"Skróty używane w takich nazwach, np. św., ks., gen., rtm. mjr. pisze się małą literą, a jeśli są rozwinięte – dużą, czyli: kościół św. Krzyża, ale: kościół Świętego Krzyża; ulica ks. Jerzego Popiełuszki, ale: ulica Księdza Jerzego Popiełuszki, rondo gen. Stanisława Skalskiego, ale: rondo Generała Stanisława Skalskiego, ul. rtm. Witolda Pileckiego, ale: ul. Rotmistrza Witolda Pileckiego.

W wypadku gdy mamy tego rodzaju wątpliwości znaczeniowe, możemy zacząć od przeszukania słowników języka polskiego. Wielki słownik języka polskiego (wsjp.pl) podaje kilka znaczeń czasownika „podniecać”, w tym znaczenie: `sprawiać, że jakieś zjawiska, uczucia lub stany są intensywniejsze, mocniejsze lub większe`( https://www.wsjp.pl/index.php?id_hasla=30144&id_znaczenia=4938779&l=21&ind=0). W związku z tym możliwe jest połączenie „podniecać ogień”, w którym przymiotnik wskazuje na intensywność. Należy jednak zwrócić uwagę, że to znaczenia poprzedzone jest kwalifikatorem „książkowy”, co oznacza, że połączenie "podniecać ogień" będzie miało charakter nacechowany (nieneutralny). Dlatego użyte w komunikacji potocznej może zwracać uwagę, a nawet wywoływać zdziwienie - z czym się Pan spotkał.

zdjęcia:

Reguła ortograficzna (oznaczona w Zasadach pisowni i interpunkcji jako 90.G.1: https://sjp.pwn.pl/zasady/;629793) wskazuje, że przed spójnikiem "a" nie stawiamy przecinka, jeżeli w połączeniu z wyrazem "między" lub "pomiędzy" określa położenie lub wspólną cechę dwóch rzeczy. W zdaniach 1-3 mamy do czynienia z taką właśnie sytuacją, być może również we fragmencie zdania nr 4. W podanych zdaniach przecinka przed "a" nie stawiamy.

Zdarza się, że pomiędzy wzorcową normą ortograficzną a normą obowiązującą w sferze komunikacji administracyjnej, prawnej zachodzi pewna niezgodność. Pana pytanie pozostawiamy zatem bez odpowiedzi, do własnego rozstrzygnięcia: czy przyjąć jako nadrzędną normę ortograficzną, czy też uznać istnienie normy środowiskowej (profesjonalnej), wewnętrznego uzusu, który - jak Pan podaje - jest trwały.
Jeśli chodzi o poprzedzanie daty w tekstach prawnych słowami „dnia”, „w dniu” jest to środowiskowo aprobowane i zgodne z normą profesjonalną, na co wskazują zapisy tekstów prawnych, a także „Zasady techniki prawodawczej”. Trzeba się przy tym zgodzić z Pana opinią, iż tak utworzona konstrukcja jest nadmiarowa pod względem znaczeniowym i należy jej unikać w innych typach tekstów.

W rozstrzygnięciu pomoże informacja zawarta w Wielkim słowniku języka polskiego (wsjp.pl). Zgodnie z definicją słownikową szklanka to 'szklane naczynie o kształcie walca, czasem lekko rozszerzające się ku górze, o pojemności zbliżonej do ćwierć litra, przeznaczone do picia różnych napojów'. Natomiast kubek to 'nieduże naczynie z uszkiem lub bez uszka, cylindryczne lub o kształcie ściętego stożka, przeznaczone do picia różnych napojów, trzymane w ręku'. Jak wynika z definicji uszko nie jest podstawową cechą kubka. Skoro naczynie nie jest szklane i nie ma uszka, to można je określić nazwą kubek, na co wskazuje m.in. połączenie „plastikowy kubek”, które podaje cytowany wyżej słownik. To powinno wyjaśnić wątpliwości.

Rzeczywiście, konstrukcja może być irytująca. Przeglądałyśmy korpusy językowe, jednak nie notują one połączenia, o którym Pani pisze. Kwerenda internetowa również nie dała żadnych wyników. Mamy zatem do czynienia z rzadko używanym wyrażeniem, być może używanym w pewnym środowisku. Udało nam się odnotować raczej konstrukcje w rodzaju "książka od wydawnictwa (nazwa)". Wracając do tematu, użycie przyimka "od" w połączeniach "książka od kogoś (nazwisko autora)" nie jest uzasadnione. Wielki słownik poprawnej polszczyzny, podając zakres użyć przyimka "od", nie notuje możliwości tworzenia tego rodzaju wyrażeń. Można je uznać za rezultat wpływu potocznych konstrukcji, w których wskazuje się na twórcę, projektanta danego przedmiotu, np. torebka od Prady, buty od Versace, a także coraz częściej na wytwórcę artykułów żywnościowych, np. chleb od Musiorskiego (piekarnia Musiorski).