Poradnia

W dokumentach oficjalnych (urzędowych) nazwa ulicy powinna występować w jednej, ustalonej postaci. Na tę postać wskazuje m.in. tabliczka z nazwą ulicy umieszczana na budynkach. W tym wypadku nazwa ma postać mianownika (Uśmiech lasu), co komplikuje sposób jej użycia. Niemniej jednak poprawny zapis nazwy ulicy powinien odpowiadać formie, którą nadano ulicy, jest to ul. Uśmiech lasu.
Jeśli chodzi o zwrot „zamieszkała przy...”, to w komunikacji potocznej obie formy są dopuszczalne, czyli: mieszkam przy ulicy Uśmiech lasu lub przy ulicy Uśmiechu lasu. W komunikacji oficjalnej, urzędowej wariantywność nazwy może prowadzić do niejednoznacznego odczytania formy podstawowej nazwy (ul. Uśmiech lasu czy ul. Uśmiechu lasu?). Dobrym rozwiązaniem jest używanie wyrażenia "przy ulicy", które pozwoli na zapis nazwy w mianowniku (przy ul. Uśmiech lasu).
Jeśli chodzi o nazwę miejscowości, to używana forma może zależeć od sytuacji komunikacyjnej. W języku urzędowym występują konstrukcje typu: w „mieście + nazwa w mianowniku”, „we wsi + nazwa w mianowniku”, czyli we wsi Ciasne. Główną motywacją takiego użycia jest unikanie odmiany nazwy i tym samym unikanie stosowania jej form obocznych. Ponadto taką konstrukcję cechuje swego rodzaju oficjalność, standaryzacja typowa dla tekstów urzędowych.
Trzeba jednak podkreślić, że forma „mieszkam w Ciasnem” jest jak najbardziej poprawna. Może być używana w tekstach urzędowych i w komunikacji potocznej.

W rozstrzygnięciu tego typowego problemu dotyczącego zapisu pomocne będą ustalenia słownikowe. Wielki słownik języka polskiego (wsjp.pl: https://wsjp.pl/index.php?id_hasla=34447 ) podaje, że to potoczne wyrażenie zapisywane jest jako Francja elegancja, czyli z zachowaniem wielkiej litery w nazwie państwa. Wyrażenie - jak podaje słownik - jest 'używane w sytuacji, gdy mówiący ocenia coś jako bardzo eleganckie i wzbudzające zachwyt'.
Słownik podaje też inne możliwe zapisy: Francja-elegancja oraz francja elegancja (zakładka: Noty o użyciu). Zapis z łącznikiem nawiązuje do podobnych połączeń w polszczyźnie potocznej, typu esy-floresy, chłopek-roztropek. Z kolei przyczyny zapisu Francji małą literą (francja elegancja) upatrywać można najprawdopodobniej w traktowaniu tego wyrazu w omawianym połączeniu nie jako nazwy kraju, ale raczej jako stereotypu łączonego z tym krajem (Francja to francuskość, m.in. elegancja).
Źródła słownikowe nie notują połączenia o szyku odwrotnym, tzn. elegancja Francja. Poświadczenia tekstowe wskazują na przewagę zapisu z wielką literą, w kolejności Francja elegancja.

Język żyje, zmienia się, to jest oczywiste. Najpierw uściślijmy - rzeczownik "piękność" w podanych przez Pana połączeniach nie występuje w funkcji przydawki.
Dawniej rzeczownik "piękność" miał szerszy zakres użycia i większą łączliwość z innymi rzeczownikami, które występowały w roli przydawek (np. piękność obrazu - jak podaje Słownik wileński z 1861 roku). Ewentualna „nieaktualność” rzeczownika "piękność" w tych połączeniach wyrazowych ma inne podłoże - wynika z utrwalonej w takich wyrażeniach łączliwości rzeczownika "piękno".
Trudno mówić, że połączenia „piękność dnia” , "piękność chwili" czy "piękność miasta" ma charakter archaiczny, raczej - nacechowany stylistycznie. Najczęściej występują one w opracowanej odmianie języka, są właściwe dla starannej polszczyzny. Doskonale spełniłyby się również w funkcji tytułu dzieła literackiego, filmowego, nazwy, bo zapadałyby w pamięć, zatrzymywały uwagę odbiorcy formą rzadko używaną na co dzień. Nie bez znaczenia jest też osobowe znaczenie rzeczownika "piękność" ('piękna kobieta'), częstsze w użyciu, niż "piękność" w znaczeniu cechy/ zbioru cech. Połączenie „piękno dnia” jest neutralne stylistycznie i utrwalone w użyciu w różnych kontekstach.

Odpowiadając na Pani pytanie, podajemy wzór odmiany nazwiska Sprycha:
mianownik Sprycha
dopełniacz Sprychy
celownik Sprysze
biernik Sprychę
narzędnik Sprychą
miejscownik Sprysze.
Forma celownika, podobnie jak miejscownika, ma postać Sprysze.
Pełny wzór odmiany - w liczbie pojedynczej i mnogiej - można też zobaczyć w Słowniku gramatycznym języka polskiego, który jest dostępny online (http://sgjp.pl/leksemy/#1084279/Sprycha).

Wydaje się, że niepotrzebnie Państwo toczą spór o sposób odmiany. Język ma to do siebie, że dopuszcza używanie form równoległych, wariantywnych, tak jak w wypadku odmiany rzeczowników pospolitych. Na przykład dopełniacz rzeczownika pokój ma dwie formy: pokojów oraz pokoi. Można używać jednej formy albo drugiej.
Wracamy jednak do pytania. Zgodnie z opublikowanym na stronach gov.pl Urzędowym wykazem nazw miejscowości(z 2012 r.), podającym wzór odmiany nazw miejscowych, miejscowość Gady (położona w warmińsko-mazurskim) powinna przyjmować w dopełniaczu formę Gad. Taką formę podaje również Słownik gramatyczny języka polskiego (sgjp.pl). I właśnie ta forma dopełniacza Gad powinna być używana w obiegu oficjalnym. W obiegu nieoficjalnym, w języku potocznym można bez obawy używać formy Gadów, zgodnej z przyjętym w okolicy uzusem językowym.

Oczywiście, nazwisko Szabla należy odmienić i zaprosić na ślub Annę i Jana Szablów.

Szanowna Pani,
imię Bruno w odmianie zmienia swoją postać i przyjmuje temat rozszerzony o -n- we wszystkich przypadkach poza mianownikiem i wołaczem. Odmiana jest następująca:
mianownik Bruno
dopełniacz Brunona
celownik Brunonowi
biernik Brunona
narzędnik(z) Brunonem
miejscownik (o) Brunonie
Wołacz Bruno albo Brunonie
Odmianę imienia Bruno podają słowniki, m.in. Słownik gramatyczny języka polskiego dostępny online (http://sgjp.pl/leksemy/#19933/Bruno).
Tego rodzaju odmiana z rozszerzeniem o -n- dotyczy niektórych imion zakończonych na -o: Bruno, Iwo, Hugo. Odmiana z tematem rozszerzonym ma charakter wzorcowy, stosowana jest w polszczyźnie starannej, oficjalnej. W komunikacji nieoficjalnej często pojawiają się formy krótsze (Bruna, z Brunem), a nawet nieodmienność omawianej grupy imion.