Poradnia

Rzeczywiście, po boisku nie biegają cyfry. Jednak wyrazy „dwójka”, „czwórka” itp. mają różne znaczenia, między innymi takie, które odnoszą się do osób. Za Wielkim słownikiem języka polskiego (wsjp) podajemy definicje, które pomogą rozwiać Pana wątpliwości:
- dwójka `dwie osoby`,
- czwórka `czteroosobowa grupa`.
Wymieniony słownik podaje też noty o użyciu interesujących nas wyrazów, typowe połączenia - w tym podobne do przytaczanych przez Pana.
Tak więc połączenia „czwórka obrońców” czy „dwójka napastników” należałoby uznać za poprawne, utrwalone, w miarę ekonomiczne (krótkie), co w transmisjach sportowych jest dość istotne. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, by używać połączeń z liczebnikami głównymi w odpowiedniej formie gramatycznej: „gra czterema obrońcami”, „dwóch/ dwu napastników”, „dwaj napastnicy”.

Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na Pani pytanie bez znajomości zamiaru twórcy tego zdania. Problem dotyczy bowiem znaczenia podmiotu (ten świat, to życie...), które można rozumieć dwojako.
Zdanie można potraktować jako podmiot z dopowiedzeniem (o hierarchicznej strukturze: ten świat, to życie). W tej sytuacji formę orzeczenia narzucałaby nadrzędna część podmiotu (ten świat..., nie był...).
Ale można też patrzeć na relacje znaczeniowe w obrębie podmiotu jako po części synonimiczne czy włączające (tzn.: ten świat /czyli/ to życie lub: ten świat /którego częścią jest/ to życie) i uzgadniać formę orzeczenia z drugą częścią podmiotu (...to życie..., nie było).
W istocie więc forma orzeczenia, jaką zastosuje autor tego zdania, zdecyduje o jego szczegółowej treści.

Przytaczana odpowiedź Poradni PWN odnosi się do cech gramatyczno-składniowych wyrazu gros, nie do jego znaczenia. Ściślej, wskazuje na rodzaj, w jakim gros łączy się w wypowiedzeniu z czasownikiem. I właśnie pod tym względem można mówić o jego podobieństwie do zaimków liczebnych typu trochę, ileś. Podobnie jak gros łączą się z czasownikiem w rodzaju nijakim (Gros książek rozeszło się..., Ileś książek rozeszło się..., Trochę książek rozeszło się...). Taka właśnie jest informacja zawarta w cytowanej odpowiedzi z Poradni PWN.
W odpowiedzi nie ma mowy o zmianie znaczenia gros, o jego znaczeniowym upodobnieniu się do trochę czy ileś. Oczywiście wyrazy: gros, ileś i trochę łączy pewna ogólna cecha znaczeniowa (liczebność), niemniej każdy z nich zachowuje swoje odrębne znaczenie szczegółowe. Nie ulega wątpliwości, że utrwalone znaczenie gros (które Pan podaje) pozostaje bez zmian. Gros oznacza 'większą część czegoś, większość'.

Nie wiemy, z czego korzysta Pan w Internecie i skąd czerpie Pan informacje. Czy korzysta Pan ze źródeł weryfikowanych, czy przypadkowych?
Odmianę wyrazów można sprawdzić na stronie słownika języka polskiego online (wsjp.pl), wpisując hasło "książę": https://www.wsjp.pl/index.php?id_hasla=26232&id_znaczenia=4244921&l=13&ind=0 i włączając opcję "Odmiana". Biernik liczby mnogiej podanego wyrażenia ma postać "piastowskich książąt".
Jest to też odpowiedź na drugie pytanie. Biernik lmn. o postaci "książęta" ("piastowskie książęta") był używany w wiekach poprzednich w związku z odmianą rzeczownika książę według deklinacji nijakiej. Dzisiaj właściwą formą jest biernik "książąt", ponieważ rzeczownik ma odmianę męską.

Zarówno imiona, jak i nazwiska obcego pochodzenia, włączamy - jeśli to tylko możliwe - we wzory odmiany polskich nazw własnych i odmieniamy.
Imię żeńskie Krinsja będzie mieć w dopełniaczu formę Krinsji, podobnie jak Patrycja - Patrycji, Hortensja - Hortensji.
Nazwiska kobiet zakończone na -a odmieniają się tak, jak rzeczowniki pospolite o podobnym zakończeniu, czyli kończące się na -a. Dla nazwiska Battaglia wzorem mogłyby być np. rzeczowniki batalia, anomalia, azalia, lilia. Zgodnie z zasadami ortografii, jeśli w rzeczowniku występuje zakończenie -ia po spółgłosce l, to w dopełniaczu piszemy na końcu -ii. A zatem nazwisko Battaglia będzie mieć w dopełniaczu formę Battaglii, podobnie jak batalia - batalii, Amelia - Amelii itp.

Domyślamy się, że autor zdania chce wyróżnić „wartości” , w związku z czym proponujemy przestawienie „zarówno” między słowa „miernik” i „wartości”, ewentualnie między „wartości” a „osobistych”. Jeśli użyjemy spójnika "zarówno..." po wyrazie "miernik" (przed słowem "wartości") to spójnik zyskuje dodatkową wartość stylistyczną, retoryczną, która też jest istotna w odbiorze zdania.
Miejsce spójnika nie jest bez znaczenia. W pierwszym wypadku zakładamy, że mamy do czynienia z elipsą słowa „wartości”, co decyduje o sensie tego zdania ("...zarówno wartości osobistych, jak i wartości obywatelskich ..."). W drugim wypadku zmienia się nieco sens zdania i w zasadzie spójnik złożony ("zarówno..., jak/jak i") staje się elementem czysto składniowym, niespecjalnie uzasadnionym funkcjonalnie. Mógłby być zastąpiony spójnikiem prostym „i”.
Problemu, który Panią nurtuje, nie da się ująć w ścisłe reguły, jest to kwestia pragmatyki wypowiedzi. Zatem ostateczna decyzja należy do Pani.

Jak widać, wymienione czasowniki łączą się z rzeczownikami w różnych przypadkach (bierniku i dopełniaczu). Dlatego też nie mogą wystąpić w zdaniu łącznie z tym samym dopełnieniem (poszczególne partie ciała), mającym postać jednego przypadka. Można zestawić obok siebie jedynie czasowniki z rządem biernikowym: oglądać i opukiwać z odpowiednim dopełnieniem; dla czasownika dotykać musimy użyć dopełnienia w formie dopełniacza, które będzie miało postać zaimka (aby uniknąć powtórzenia).
Poprawnie skontruowane zdanie powinno mieć postać: Po kolei, mrucząc coś pod nosem, oglądał, opukiwał poszczególne części ciała i dotykał ich.