Poradnia

W znaczeniu pożegnania „pa” wywodzi się z języka dzieci, które na początku rozwoju mowy często używają prostych sylab, łatwych do wymówienia (najczęściej z samogłoską „a”). „Pa” łączy się zwykle z gestem machania ręką i jest postrzegany jako konwencjonalny gest grzecznościowy. Trudno wskazać konkretny czas, w którym ta forma upowszechniła się w komunikacji potocznej - najpierw mówionej (nie tylko dzieci), rzadziej nieoficjalnej pisanej (prywatna korespondencja), a obecnie też elektronicznej o charakterze nieoficjalnym (e-mail, SMS).

W opisywanej w pytaniu sytuacji komunikacyjnej możliwe jest użycie zarówno wielkiej, jak i małej litery w zapisie „wnioskodawca”. Zależy to od przyjętej konwencji. Etykieta językowa dopuszcza używanie wielkiej litery ze względów grzecznościowych w sytuacji, gdy słowo wnioskodawca (ale też np. autor, recenzentka itp.) odnosi się do określonego odbiorcy (osoby, przedsiębiorstwa). Zapis wielką literą jest przejawem wyższej kultury komunikacji i podmiotowego traktowania odbiorcy. Zapisu małą literą nie można uznać za błędny, jednak stosowniejszy jest zapis wielką literą.

Rzeczywiście, obserwujemy obecnie wypieranie mianownika przez wołacz w formach adresatywnych, zwłaszcza w komunikacji nieoficjalnej, potocznej, także medialnej. Zauważmy przy tym, że jest to dość powszechna praktyka użytkowników języka. Wołacz, jako specyficzny przypadek, który w języku ogólnym używany jest w zasadzie tylko w zwrotach do rozmówcy (Alu, Janku itp.) najwyraźniej kojarzy się użytkownikom języka jako nieneutralny, zbyt oficjalny, a czasem formy wołacza są trudne do utworzenia. Wprawdzie ta tendencja nie zyskuje akceptacji lingwistów w normie wzorcowej, ale chyba trudno jej skutecznie przeciwdziałać w normie użytkowej.
Jeśli chodzi o pytanie drugie, to oba zdania można uznać za poprawne w określonej sytuacji komunikacyjnej. I kolejny raz wypada odnieść się do zróżnicowania normy. Obecnie przyjmuje się dwie normy w języku: wzorcową i użytkową. Spójnik warunkowy "jeżeli" ma charakter neutralny, wzorcowy, natomiast "jak" wnosi nacechowanie potoczne i jest uznawany za poprawny w normie użytkowej.

Czasowniki: pozwolić sobie, pozwalać sobie pełnią funkcję zwrotu grzecznościowego oznaczającego 'niech mi będzie wolno'. Użycie sformułowania „pozwalam sobie przesłać zaproszenie...” jest zgodne z zasadami etykiety językowej i służy wyrażeniu należnego szacunku odbiorcy komunikatu. W odpowiedni sposób sygnalizuje nierównorzędne relacje służbowe, które Pani opisuje.

W zasadzie odpowiedź tkwi w przesłanym do nas pytaniu. Otóż komunikacja językowa w niektórych zakresach działa też na mocy utrwalonej konwencji (którą podają np. podręczniki pisania pism użytkowych), pewnej tradycji, zwyczaju językowego (zwłaszcza dotyczy to sfery grzeczności językowej). Rzeczywiście ze względów czysto gramatycznych (składniowych) trzeba by postawić kropkę po wymienianych przez Panią formułach kończących list, zaproszenie. Obowiązuje jednak konwencja, że po formułach pożegnalnych jej nie stawiamy. Podobnie na mocy konwencji podpis umieszczamy poniżej, od nowej linii, i również nie stawiamy po nim kropki. Ewentualnie w korespondencji prywatnej, po nieoficjalnej (zwłaszcza emocjonalnej) formule pozdrowienia może pojawić się wykrzyknik (np. Ściskam mocno!).
Podobna konwencja obowiązuje również w zapisie tytułów książek, tytułów rozdziałów, artykułów prasowych itd. Tytuły te też mają przecież postać zdania lub jego równoważnika, a kropki jednak po nich nie stawiamy.

W zasadzie udzieliła Pani sobie odpowiedzi w treści pytania. Otóż komunikacja językowa w niektórych zakresach działa też na mocy utrwalonej konwencji (którą podają np. podręczniki pisania pism użytkowych), pewnej tradycji, zwyczaju językowego (szczególnie dotyczy to sfery grzeczności językowej). Rzeczywiście ze względów gramatycznych (składniowych) należałoby postawić kropkę po wymienianych przez Panią formułach kończących list, zaproszenie. Obowiązuje jednak konwencja, że w tego typu pismach jej nie stawiamy. Podobnie na mocy konwencji podpis umieszczamy poniżej, od nowej linii. Ewentualnie w korespondencji prywatnej, po nieoficjalnej (zwłaszcza emocjonalnie nacechowanej) formule pozdrowienia może pojawić się wykrzyknik (np. Ściskam mocno!).
Podobna konwencja obowiązuje również w zapisie tytułów książek, artykułów itd. Tytuły te mają przecież postać zdania lub równoważnika, a kropki jednak nie stawiamy w ich zakończeniu.

Forma "Ci" kierowana do pracowników naukowych i dydaktycznych, ale i do wszystkich innych osób w sytuacji oficjalnej (w komunikacji instytucjonalnej), nie jest właściwa. Forma ta w sposób nieuzasadniony skraca dystans, co więcej - jest charakterystyczna dla innych kultur (angielska, amerykańska). Zgodnie z zasadami polskiej grzeczności językowej w oficjalnej sytuacji komunikacyjnej wymagana jest forma Pan/Pani lub Państwo oraz 3. osoba czasownika, np.: Komunikacja Wewnętrzna udostępnia Państwu komunikaty z dnia....