Poradnia

Wyraz zapusty oznaczał dawniej dni od święta Trzech Króli do Środy Popielcowej, w czasie których organizowane były bale i zabawy. Jak wskazuje Wielki słownik języka polskiego (wsjp.pl) przymiotnik od tego rzeczownika ma dwie postaci: zapustny i zapustowy. Zwyczajowe połączenie (kolokację) z rzeczownikiem zabawa tworzy jeden z nich: zapustny (zabawa zapustna).

Aby uzyskać odpowiedź na tak proste pytanie, wystarczy zajrzeć do słownika języka polskiego online (w Internecie) i wyszukać wspomniany wyraz. Można skorzystać ze stron: https://sjp.pwn.pl/ (Słownik języka polskiego PWN) oraz https://wsjp.pl/index.php?pwh=0 (Wielki słownik języka polskiego). Wyraz wystarczy wpisać w okienko przeglądarki słownika, np.:
https://sjp.pwn.pl/szukaj/tylny.html
https://wsjp.pl/index.php?id_hasla=36713&ind=0&w_szukaj=tylny
Wielki słownik języka polskiego (wsjp.pl) podaje również odmianę wyrazu: https://wsjp.pl/index.php?id_hasla=36713&id_znaczenia=4532026&l=25&ind=0
Słowniki notują mianownik lp. wyrazu jako "tylny", zatem poprawne wyrażenie ma postać "w tylnych drzwiach".

Jak słusznie Pani zauważyła, słowo "archaizm" ma różne znaczenia. Jedno z nich to znaczenie specjalistyczne używane w językoznawstwie, drugie znaczenie podstawowe. Wyraz archaizm może określać cechy języka, a także wskazywać na pewną przestarzałość, nieaktualność poglądów, opinii, postaw itp. Obydwa znaczenia notują słowniki języka polskiego. Podajemy poniżej definicję za Wielkim słownikiem języka polskiego PAN (https://www.wsjp.pl/index.php?id_hasla=86835&ind=0&w_szukaj=archaizm):
- w językoznawstwie (jęz.) 'wyraz, postać fonetyczna, znaczenie, forma fleksyjna wyrazu lub konstrukcja składniowa współcześnie odczuwane jako już w zasadzie nieużywane, z wyjątkiem tekstów stylizowanych na dawne'
- książkowe (książk.) 'zjawisko postrzegane jako przestarzałe i należące do minionej epoki'.
Warto zwrócić uwagę, że drugiej definicji towarzyszy kwalifikator "książkowe". Opatruje się nim jednostki używane jedynie w sytuacji oficjalnej, często jedynie w języku pisanym, głównie w celu podniesienia stylistycznej wartości wypowiedzi, popisania się erudycją itp. Podane przez Panią zdania zawierają słowo archaizm użyte w odpowiednim znaczeniu. Można zadać jedynie pytanie, w jakim kontekście występują te zdania.

W rozstrzygnięciu tego typowego problemu dotyczącego zapisu pomocne będą ustalenia słownikowe. Wielki słownik języka polskiego (wsjp.pl: https://wsjp.pl/index.php?id_hasla=34447 ) podaje, że to potoczne wyrażenie zapisywane jest jako Francja elegancja, czyli z zachowaniem wielkiej litery w nazwie państwa. Wyrażenie - jak podaje słownik - jest 'używane w sytuacji, gdy mówiący ocenia coś jako bardzo eleganckie i wzbudzające zachwyt'.
Słownik podaje też inne możliwe zapisy: Francja-elegancja oraz francja elegancja (zakładka: Noty o użyciu). Zapis z łącznikiem nawiązuje do podobnych połączeń w polszczyźnie potocznej, typu esy-floresy, chłopek-roztropek. Z kolei przyczyny zapisu Francji małą literą (francja elegancja) upatrywać można najprawdopodobniej w traktowaniu tego wyrazu w omawianym połączeniu nie jako nazwy kraju, ale raczej jako stereotypu łączonego z tym krajem (Francja to francuskość, m.in. elegancja).
Źródła słownikowe nie notują połączenia o szyku odwrotnym, tzn. elegancja Francja. Poświadczenia tekstowe wskazują na przewagę zapisu z wielką literą, w kolejności Francja elegancja.

Język żyje, zmienia się, to jest oczywiste. Najpierw uściślijmy - rzeczownik "piękność" w podanych przez Pana połączeniach nie występuje w funkcji przydawki.
Dawniej rzeczownik "piękność" miał szerszy zakres użycia i większą łączliwość z innymi rzeczownikami, które występowały w roli przydawek (np. piękność obrazu - jak podaje Słownik wileński z 1861 roku). Ewentualna „nieaktualność” rzeczownika "piękność" w tych połączeniach wyrazowych ma inne podłoże - wynika z utrwalonej w takich wyrażeniach łączliwości rzeczownika "piękno".
Trudno mówić, że połączenia „piękność dnia” , "piękność chwili" czy "piękność miasta" ma charakter archaiczny, raczej - nacechowany stylistycznie. Najczęściej występują one w opracowanej odmianie języka, są właściwe dla starannej polszczyzny. Doskonale spełniłyby się również w funkcji tytułu dzieła literackiego, filmowego, nazwy, bo zapadałyby w pamięć, zatrzymywały uwagę odbiorcy formą rzadko używaną na co dzień. Nie bez znaczenia jest też osobowe znaczenie rzeczownika "piękność" ('piękna kobieta'), częstsze w użyciu, niż "piękność" w znaczeniu cechy/ zbioru cech. Połączenie „piękno dnia” jest neutralne stylistycznie i utrwalone w użyciu w różnych kontekstach.

W niektórych zdaniach (wypowiedziach) wyrażenia "dziennik podróżny" i "dziennik z podróży" można stosować wymiennie, jeśli występują ze znaczeniem 'dziennik, codzienne notatki z przebiegu podróży'. Dziennik podróżny może również oznaczać 'notatnik, który zabieramy ze sobą w podróż', ponieważ ma niewielki format, jest praktyczny i przydatny. Wynika z tego, że nie można całkowicie rozgraniczyć znaczeń tych wyrażeń.

Słowniki języka polskiego i słownik poprawnej polszczyzny notują dwie formy: Sanmaryńczyk (nazwa mieszkańca państwa San Marino, rodzaj męski) i sanmaryńczyk (nazwa mieszkańca miasta San Marino). Dla rodzaju żeńskiego wykorzystuje się odpowiednio formy Sanmarynka i sanmarynka. Są to formy zgodne z normą wzorcową polszczyzny. Postać nazw Sanmaryńczyk i Sanmarynka wynika z zasad przyswajania nazw obcych do polszczyzny, a przede wszystkim z adaptacji nietypowych dla języka polskiego połączeń głosek, w tym pypadku jest to "ri".
Nazwę Sanmarińczyk, szerzącą się w języku mediów, można uznać za przejaw zwyczaju językowego (uzus językowy). Nie jest ona zgodna z normą polszczyzny wzorcowej. Nazwę mieszkańca utworzono w prosty sposób od San Marino, co przyczyniło się do zachowania głoski (litery) "i" wewnątrz tego wyrazu. Być może stanie się wkrótce tak, że forma Sanmarińczyk zostanie uznana za zgodną z normą użytkową (potoczną) języka.