Poradnia

Słowniki języka polskiego notują formę „ociągać się” w znaczeniu `zwlekać z czymś lub robić coś niechętnie, wahając się` (www.sjp.pwn.pl), `robić coś wolno, nieśpiesznie` (www.wsjp.pl). To znaczenie występuje w podanym zdaniu, a zatem za poprawne należałoby uznać zdanie drugie. Nie jest ono jednak zbyt udane stylistycznie. Zamiast rzeczownika odczasownikowego (ociąganie się) można użyć imiesłowu: Ociągając się, postąpił do przodu.

Obydwie wypowiedzi są poprawne, obydwie mają formę trybu przypuszczającego użytego w tej samej osobie gramatycznej (2. os. lp.). Różnica polega na innym szyku partykuły "by" (wróciłby, by wrócił). Partykuła ta jest ruchomą cząstką fleksyjną, która może łączyć się ściśle z czasownikiem albo wystąpić przed nim jako samodzielny wyraz.

Rzeczywiście, liczebniki obaj I obydwaj łączone są z rzeczownikami męskoosobowymi. Zatem poprawne są wszystkie te połączenia, w których z tymi liczebnikami używane są rzeczowniki typu: mężczyźni, lekarze, kolejarze, policjanci, chłopi, sklepikarze, motocykliści itp.

Podany przez Panią przykład użycia konstrukcji „to znaczy” jako wyrażenia nawiązującego do zdania poprzedzającego i dopowiedzenia nie jest użyciem typowym (normatywnym). Dodać trzeba, że zależności łączące zdania nie są jasne. W związku z tym trudno nam jednoznacznie rozstrzygać o interpunkcji. Wydaje się jednak, że nie ma potrzeby wstawiania przecinka po „to znaczy”, bo w podanym przykładzie raczej należałoby traktować to połączenie jako składnik całości „to znaczy często jest tak”.
Konstrukcja „to znaczy” wprowadza najczęściej wnioskowanie, omówienie, objaśnienie wcześniej podanej treści. Dodajmy, że zasady pisowni i interpunkcji ustalają interpunkcję „to znaczy” tylko w funkcji wyrażenia wprowadzającego wyjaśnienie. Podajemy poniżej tę zasadę interpunkcyjną:
[385] 90.J.1. Przecinek w wyrażeniach wprowadzających wyjaśnienia i wyliczenia
Z obu stron należy oddzielać przecinkami wyrażenia wprowadzające wyjaśnienia i wyliczenia, które rozpoczynają się najczęściej od czyli, to jest, to znaczy. Jeśli takie wyrażenia znajdują się na końcu zdania, drugi przecinek zastępujemy kropką lub równoważnym jej znakiem interpunkcyjnym, np. Znam go od dawna, to znaczy od dwudziestu lat, i ogromnie go cenię. Odwiedzę kraje południowej Europy, to jest Włochy, Albanię i Grecję.

Należy zastosować regułę, o której Pani pisze: przyimka "ze" używa się wtedy, gdy kolejny wyraz zaczyna się od spółgłoski. Poprawna postać zdania jest następująca: Z ich związku narodził się syn.

Pytanie nie jest jasno sformułowane, ale postaramy się na nie odpowiedzieć. O strukturze zdania decyduje czasownik - jego semantyka i wiążące się z nią właściwości składniowe. A zatem punktem wyjścia jest znaczenie czasownika, to, czy jest on przechodni - nieprzechodni, bo te cechy mają wpływ na pojawienie się w zdaniu dopełnienia dalszego, bliższego lub innych określeń czasownika. Trzeba też dodać, że czasownik tworzy w zdaniu związek główny, a w związkach pobocznych jest z reguły składnikiem nadrzędnym, określanym. Sytuacja, gdy składnik podrzędny - np. dopełnienie - wpływałaby na cechy czasownika nie jest więc z punktu widzenia składni możliwa.
Uwagi te można zobrazować przykładami. I tak np. w parze aspektowej myć (niedokonany) i umyć (dokonany) zestaw określeń jest podobny: myć/ umyć głowę, samochód (to jest związek z dopełnieniem bliższym); myć/ umyć wczoraj, szybko (to jest związek z okolicznikiem). Obecność dopełnienia nie zależy więc od aspektu, czy inaczej - jak wynikałoby z Pani pytania - dopełnienie nie wpływa na aspekt czasownika. Pisałyśmy wyżej, że jest odwrotnie - cechy czasownika wpływają na strukturę składniową zdania, na postać części mowy, które się z nim wiążą. Gdyby szukać zależności między czasownikiem i dopełnieniem, to należałoby wskazywać, że wiąże się ona z tym, czy czasownik jest przechodni czy nieprzechodni - z pierwszym łączyć się będzie dopełnienie bliższe, z drugim dopełnienie dalsze.
Podane przez Panią przykłady, co też warto podkreślić, pokazują różne znaczenia czasownika „wychodzić” - jedno z najczęstszych: wychodzić, czyli opuszczać miejsce (czasownik nieprzechodni i niedokonany) oraz sfrazeologizowane (dziś rzadsze): wychodzić coś, czyli ‘zniszczyć coś w wyniku użytkowania’ (czasownik przechodni i dokonany). Czasownik w drugim znaczeniu jest przechodni i uzupełniany jest dopełnieniem bliższym typu: buty, ubranie itp. O jego aspekcie dokonanym nie decyduje dopełnienie, lecz znaczenie, sposób ujmowania czynności jako zakończonej.

Wielki słownik języka polskiego (dostępny także online: www.wsjp.pl) podaje jako poprawne wszystkie wymieniane przez Pana konstrukcje: szczepionka przeciw/ przeciwko czemu? (grypie, wściekliźnie, koronawirusowi) i szczepionka na co? (grypę, wściekliznę, koronowirus). Trzeba jednak dodać, że pierwsza konstrukcja - szczepionka przeciw/ przeciwko czemu - jest staranniejsza.