Poradnia

Skoro postawiła Pani przecinek przed wyrażeniem "bez zmiany jego funkcji", to nabrało ono charakteru dopowiedzenia, dlatego też trzeba wydzielić je przecinkiem z obydwu stron (drugi przecinek przed lub). Równie dobrze może Pani nie stawiać przecinków w tym zdaniu, decyzja należy do Pani.

Wyrażenie "radosny optymista" jest poprawne pod względem znaczeniowym. Wyraz optymista oznacza 'człowieka dostrzegającego pozytywne strony każdej sytuacji i wierzącego w pomyślny rozwój wydarzeń' (sjp.pwn.pl). Znaczenie tego słowa nie obejmuje radości. Wyraz optymista wskazuje na trwałą postawę wobec życia, niekoniecznie związaną z ciągłym wyrażaniem radości. Wyraz radosny czyli 'okazujący radość, pełen radości" może oznaczać doraźną reakcję optymisty bądź pesymisty na określoną sytuację, zdarzenie itd. Omawiane połączenie wyrazów nie jest zatem pleonazmem.

Zacytowane w pytaniu zdanie nie jest poprawne z uwagi na zastosowaną konstrukcję „sprzęgli się przeciwko”, którą odnosi się w tym zdaniu do osób.
Czasownik „sprząc” (jak podają słowniki języka polskiego) oznacza:
1. złączyć coś z czymś w pewną całość, zetknąć coś z czymś; zespolić;
2. w jeździectwie: złączyć w jednym zaprzęgu parę, czwórkę lub więcej koni, wołów;
3. przenośnie: skorelować ze sobą jakieś działania, czynności.
Natomiast „sprząc się” (sprzęgnąć się — sprzęgać się) ma znaczenie `połączyć się, wejść w ścisły związek'.
Norma leksykalna nie przewiduje użycia tego czasownika w połączeniu z podmiotem osobowym, a tym bardziej w konstrukcji z „przeciwko”. Przyimek „przeciwko” występuje w poprawnym połączeniu z czasownikiem „sprzysiąc się” (sprzysięgnąć się - sprzysięgli się) w znaczeniu `zjednoczyć się przeciwko komuś pod przysięgą, zawiązać spisek`. Przypuszczamy więc, że doszło tutaj do niezamierzonej wymiany czasownika, być może wynikającej z podobieństwa brzmieniowego wyrazów i po części semantycznego. W związku z tym przytoczone zdanie nie powinno być używane w żadnym typie tekstów oficjalnych, standardowych.

W języku polskim nazwiska powinny być odmieniane, o ile to możliwe. Nazwisko Szpryngel odmienia się według wzoru odmiany rzeczowników męskich, o ile jest nazwiskiem mężczyzny. Problem może stanowić jedynie zachowanie "e", które występuje w nazwisku. W wypadku takiego nazwiska jak Szpryngel (zakończonego na -el) mogą być poprawne dwie formy odmiany, jako że nazwisko jest pochodzenia obcego i może nie być w pełni zaadaptowane do systemu języka polskiego: dopełniacz: Szpryngela lub Szpryngla, celownik: Szpryngelowi lub Szprynglowi.
W wypadku nazwisk trzeba również wziąć pod uwagę zwyczaj ich odmieniania przyjęty w rodzinie jego nosicieli. Dobrze jest uznać ich wolę, o ile nie łamie ona zasad poprawności językowej - chodzi oczywiście o zachowanie (lub nie) głoski "e" w nazwisku.
O podobnym nazwisko i jego odmianie pisałyśmy już wcześniej: http://www.poradniajezykowa.ajd.czest.pl/post/sztudrowie-czy-sztuderowie.
Przykro nam, ale nie zajmujemy się etymologią nazwisk, możemy jedynie polecić książki Kazimierza Rymuta na temat nazwisk.

Zgodnie z zaleceniami Wielkiego słownika poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego przytoczone przez Pana słowa powinno się wymawiać w sposób następujący:
1) patriotyzm [patrjotysm] albo [patrjotyzm]; wymowa [patryjotysm] kwalifikowana jest jako przestarzała,
2) Austriak [austryjak], wymowa [austrjak] jest z kolei kwalifikowana jako rzadka,
3) Gabriela [gabrjela], wymowa [gabryjela] jest już przestarzała,
4) kiełbasa [kiełbasa], przy czym ł nie oznacza głoski przedniojęzykowo-zębowej, lecz u niezgłoskotwórcze.
Staranna wymowa wyrazów "kwalifikacje i eliminacje" wymaga artykulacji wszystkich sylab i nieopuszczania żadnej z nich. Wyrazy wymawia się w następujący sposób (w uproszczonym zapisie): kwalifikacje [kfalifikacje] i eliminacje [eliminacje].

Pytanie dotyczy dwóch kwestii. Pierwsza, zasadnicza, związana jest ze znaczeniem czasownika "błogosławić", z którym łączy się użycie odpowiedniego przypadka gramatycznego rzeczownika. Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN podaje następujące zasady:
1. Jeśli czasownik oznacza 'udzielać błogosławieństwa, żegnać znakiem krzyża; powierzać kogoś/coś opiece Boga, kreśląc nad nim znak krzyża', to wówczas błogosławi się kogoś/coś, tak jak w przykładzie "Niech Was błogosławi Bóg Wszechmogący...." - "błogosławi" ma właśnie takie znaczenie.
Druga kwestia wiąże się z możliwością wystąpienia przestarzałej, nacechowanej stylistycznie składni - błogosławić komuś/czemuś. Zatem użycie czasownika w tym znaczeniu dopuszcza obydwa związki składniowe: częściej używane "błogosławić kogo" i rzadziej "błogosławić komu".
2. Kolejne znaczenie czasownika "błogosławić" to 'życzyć komuś przychylności losu, pomyślności, sprzyjać komuś; brać w opiekę i obdarzać łaską'. Wymaga ono użycia składni: błogosławić komuś/czemuś, tak jak w przykładzie "Niech nam Pan Bóg błogosławi".
Z kolei uwzględniając dane zawarte w Wielkim słowniku języka polskiego, publikowanym online (https://www.wsjp.pl/), który nie jest słownikiem normatywnym, ale notuje sposoby używania języka, trzeba podać, że w wypadku pierwszego i drugiego znaczenia są używane obydwa związki składniowe: z dopełniaczem i celownikiem (https://www.wsjp.pl/index.php?id_hasla=9878&id_znaczenia=4787948&l=3&ind=0; https://www.wsjp.pl/index.php?id_hasla=9878&id_znaczenia=4787950&l=3&ind=0.).

Bardzo się cieszymy, że interesują Was problemy poprawności językowej. Zapis nazw miejscowych, które składają się z dwóch (lub więcej) elementów, rzeczywiście może stanowić problem, bo ustalenia ortograficzne zmieniały się w tym zakresie. Zapewne z tego powodu można spotkać różne zapisy, które utrwaliły się jako pewien zwyczaj językowy.
W roku 2004 Rada Języka Polskiego (RJP) podjęła uchwałę ortograficzną dotyczącą zapisu nazw miejscowości i dzielnic (http://www.rjp.pan.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=83:uycie-cznika-w-wieloczonowych-nazwach-miejscowych&catid=43&Itemid=59). Zgodnie z tą uchwałą nazwy złożone z dwóch lub więcej wyrazów, które wspólnie określają miejscowość lub jej część (dzielnicę), piszemy z łącznikiem. Poprawny jest zatem zapis Gdańsk-Orunia, podobnie jak Warszawa-Okęcie, Warszawa-Śródmieście, Bielsko-Biała-Lipnik czy Warszawa-Praga-Północ.
Uchwałę RJP stosują słowniki ortograficzne. Zasada pisowni z łącznikiem po raz pierwszy została podana w drugim wydaniu „Wielkiego słownika ortograficznego PWN” pod red. E. Polańskiego (Warszawa 2006) oraz w następnych wydaniach.
Zasady pisowni są również publikowane na stronach internetowych słownika języka polskiego PWN. O zapisie nazw z łącznikiem przeczytamy pod adresem: https://sjp.pwn.pl/zasady/;629536.